Lwówek Śląski należy do najstarszych miast Dolnego Śląska, prawa miejskie nadał mu książę Henryk I Brodaty w 1217 roku. Z dziejami miasta, od jego początków aż po dzień dzisiejszy, związani są franciszkanie.
W średniowieczu, Lwówek Śląski był znanym, lokalnym centrum gospodarczym oraz ośrodkiem władzy i jednym z najludniejszych miast Dolnego Śląska.
Franciszkanie do Lwówka Śląskiego przybyli najprawdopodobniej w 1248 roku. Wtedy klasztor lwówecki należał do czesko-polskiej prowincji zakonnej, po 1268 roku przeszedł pod jurysdykcję prowincji saskiej. Źródła historyczne podają wzmiankę, pochodzącą z 1264 roku, w której wspomina się o budowie kamiennego kościoła. Jednonawowy, gotycki kościół franciszkanów rozbudowano w XV wieku.
W okresie reformacji świątynię, na prawie 130 lat, przejęli luteranie. W międzyczasie w roku 1532 strawił ją pożar. Franciszkanie powrócili do Lwówka dopiero po wojnie trzydziestoletniej, w roku 1652. Miasto było spustoszonone i zniszczone. Sytuację pogłębiły wielkie pożary w latach 1659 i 1704, a pod koniec XVIII w. wojny napoleońskie.
W 1810 roku król Prus Fryderyk Wilhelm III zlikwidowały zakony, a państwo pruskie przejęło klasztory i kościoły zakonne. W roku 1812, w momencie kasaty we Lwówku przebywało ośmiu zakonników. Władze pruskie w pomieszczeniach klasztornych urządziły szkołę, a kościół przeznaczono na arsenał, trzymano nim konie dla wojska. W latach 1873-1875 przebudowano budynek klasztoru i nadano mu obecny wygląd.
foto: wikiwand.com
Pod koniec XIX wieku kościół pełnił funkcję magazynu i spichlerza, w latach 1901-1945 mieściło się w nim Muzeum Historyczne powiatu lwóweckiego. Od zakończenia II wojny światowej do lipca 1946 roku obiekty franciszkańskie wraz ze zbiorami muzeum znajdowały się pod władzą wojska radzieckiego.
Franciszkanie ponownie zamieszkali we Lwówku po II wojnie światowej. 4 października 1945 roku jako pierwszy przybył tam o. Eryk Dąbrowski, później dołączyli do niego kolejni zakonnicy. Franciszkanie zamieszkali na plebani, przy innym lwóweckim kościele pw. Wniebowzięcia NMP. Zabudowania franciszkańskie nadal znajdowały się w rękach państwa, kościół – do połowy lat osiemdziesiątych XX wieku, a klasztor – do roku 2003.
Zakonnikom powierzono więc prowadzenie parafii przy starszym niż franciszkański, pojoannickim kościele Wniebowzięcia NMP, zbudowanym za czasów księcia Henryka Brodatego. Od kasaty zakonów w roku 1810, aż do 1945 roku duszpasterzami byli tam niemieccy kapłani diecezjalni.
W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku w kościele Wniebowzięcia NMP franciszkanie wykonali wiele prac renowacyjnych: odnowiono polichromie, wymieniono pokrycie dachowe i posadzkę w świątyni oraz założono centralne ogrzewanie.
Zakonnicy jednak zabiegali o odzyskanie swojego, pierwotnego kościoła i klasztoru. Starania te zawsze spotykały się z odmową władz państwowych. Klasztor zamieniono na zespół szkół zawodowych. Opuszczony kościół, który popadał w ruinę, przejęła straż pożarna, urządzono w nim magazyn materiałów budowlanych i składnicę maszyn rolniczych.
W latach osiemdziesiątych XX wieku franciszkanie odzyskali coraz bardziej niszczejący kościół. W lipcu 1995 roku rozpoczęto gruntowny remont świątyni. 1 stycznia 2000 roku ówczesny prowincjał o. Stanisław Strojecki sprawował w tym kościele mszę św., pierwszą od ponad 190 lat.
W lutym 2000 roku bp Tadeusz Rybak, ordynariusz diecezji legnickiej, utworzył nową parafię przy kościele franciszkańskim pw. św. Franciszka z Asyżu. W parafii Wniebowzięcia NMP, podobnie jak przed II wojną światową, duszpasterzami zostali kapłani diecezjalni.
W sierpniu 2003 roku władze państwowe zwróciły franciszkanom klasztor. Zakonnicy zamieszkali w nim w marcu 2004 roku, do tego czasu przebywali na plebani przy kościele Wniebowzięcia NMP. Do chwili obecnej przy klasztorze trwają prace remontowo-adaptacyjne.